بچه های فلسطین
غسان کنفانی اولین کسی است که «مقاومت» را وارد ادبیات و داستان فلسطین کرده است. کنفانی در یک خانواده از طبقه مرفه جامعه متولد شد, دوازده سالگی اش در سال 1948 همزمان با یکی از حملات اسرائیل به روستای دیر یاسین بود و همین عامل شروع ناراحتی و نفرت او شد.
توجه او به کودکان بخصوص کودکان فلسطین ساکن در اردوگاه های فلسطینی و علاقه اش به تدریس او را به سمت معلمی پیش برد. حضور او در بین کودکان را می توان عامل اثرگذاری در نوشته هایش دانست. یکی از وجوه مشترک داستان های کنفانی حضور و وجود کودک آن هم کودک اثرگذار در داستان هایش است.
در کتاب «بچه های فلسطین»، هر داستان یک شخصیت کودک دارد، کودکی که قربانی حوادث و رویدادهای سیاسی است اما با وجود این برای به دست آوردن آینده ای روشن در مبارزه ها مشارکت می کند. همانند رمان های دیگر کنفانی، این داستان ها بر جبران وضعیت گذشته وطن گمشده به طور عملی تأکید می کنند و در عین حال با چنان استعدادی نگارش یافته اند که برای تمام جهانیان جذاب است.
فضاسازی ها و ترسیم فضاها در این مجموعه از داستان ها یکی از نقاط مثبت و شاید امتیازهای منحصر به فرد نویسنده باشد، به طوری که در مسیر مطالعه داستان ها احساس هم زاد پنداری با شخصیت ها به وجود می آید و در بخش هایی که از کودکان به طور مستقیم حرف زده می شود و نگاه شان به طور ناخواسته مخاطب این کودکان را با کودکان اطرافش همسان سازی و حتی بررسی می کند.
یکی از ابتکارات کنفانی حرف زدن هایش در بین جریان داستان است.
داستان های کنفانی از دیدگاه کودکان فلسطینی روایت می شود. کتاب بچه های فلسطین مجموع های از داستانهای کنفانی است. این مجموعه دارای 18 بخش از است که غیر از دو بخش ابتدایی و انتهایی اش همه داستانهای کنفانی ست. در بخش اول زندگینامه «غسان کنفانی» آمده و در بخش دیگر مقدمه‌ای است که مترجم‌ها برای این کتاب نوشته‌اند.
داستان‌هایی که بر جبران وضعیت گذشته وطن گمشده به طور عملی تأکید می‌کنند
از جمله عناوین داستان های کتاب می توان به «هدیه برای تعطیلات»، «نامه ای از رام الله»، «تفنگ ها در اردوگاه» و «ابوالحسن در کمین یک خودروی انگلیسی است»، اشاره کرد.
تفنگ و اردوگاه یکی از داستان های این مجموعه است. محل وقوع این داستان در یکی از اردوگاه های فلسطین است. در این داستان ماجرای ام سعد مادر یکی از فرزندان فلسطین روایت می شود. همسر این مرد، ابوسعد، با افتخار در مورد همسرش می گوید. صحبت های او در مورد همسرش کاملا مفهوم دارد: «او پسرانی به دنیا آورد که می خواهند به فداییان بپیونند، او فرزندان خود را برای قربانی شدن برای فلسطین به دنیا آورده است.» این بخش از داستان در ظاهر بخشی از گفتگوست ولی در واقع نویسنده با کیاست و به طور ملموس و غیر محسوس حرفش را گفته است.
کنفانی در بخشی از داستانهایش به موضوعات مهم و شاید کم توجه شده اشاره می کند. مثل عقایدی که بخش کوچکی از فلسطینیان در مورد میهن پرستی و ضرورت دفاع از میهن نداشتند؛ یا اشاره به کودکانی که کودکی شان با تجاوز اسرائیل گره خورده و از ابتدا با جریان حمله به فلسطین رشد کرده اند و یک نسل خاص هستند.
او در داستانهای (کودک اسلحه ی عمویش را قرض گرفت و به سمت صفد رفت) و در داستان (کودک، پدر و اسلحه به دژ نظامی جدین می روند) این دو جریان را در قالب داستان به خوبی شرح می دهد.
بچه های فلسطین
غسان کنفانی
ترجمه فاطمه باغستانی
انتشارات روایت فتح
222 صفحه
ع . شکیبا